Bir Yalnızlık Zamanı

Author: Heygidinin Efesi /

Evimden, vatanımdan yüzlerce kilometre uzakta bir akşamüstü... Sıladayken her gün göremesem de sevdiğim insanları, görebilecek olmak rahatlatıyormuş diye düşünmüştüm o akşam...Çok da olmamış olmasına rağmen ayrı düşmüş olalı memleketimden, sevdiklerimden, bir hüzün çökmüştü üzerime... Piyanist piyanoda yesterday'i çalıyordu...Ben de o yalnızlık anında, içimden geçenleri yazıyordum elimdeki ajandaya:

                -O an çalan şarkı da eşlik etsin madem-


Piyano çalıyor, televizyonda alakasız bir klip oynuyor, sessiz...
İnsanlar konuşuyorlar, ama benimle değil, yani onlar da sessiz...
Benim ağzım kapalı
Ama nasıl bağırıyorum bilsen
Böyle, kaçıyor son otobüs, koşuyorum arkasından canhıraş, "DUUUURRR" der gibi bağırıyorum...

Dakika olmuş seksen, yeniğiz 1-0, top Emenike'de,önünde kale,  "VUUUURRR" der gibi bağırıyorum...
Yani böyle avazım çıktığı kadar...
Boğazım yırtılırcasına bağırıyorum...
Ama kimse duymuyor...
Hatta ben bile...
Çığlık da sessiz...
Amca piyano çalıyor, "yesterday" :
"Now i need a place to hide away"...
"I believe in yesterday"...


Anneniz, babanız, kardeşiniz, eşiniz, dostunuz, sevgiliniz, arkadaşınız... "Sevdiğim insanlar" kategorisine giren kim varsa sizin için, onlarla geçirdiğiniz her anın kıymetini bilin... Ben bu ruh halindeydim, aklıma gelenler yanımda olmasa da hayattaydılar... Gün gelecek temelli de ayrı düşeceğiz... Ve "o gün" bugün bile olabilir...

Bu da bonus olsun:





0 kişi yoruma değer buldu:

Kaç Kişi Var?